خروشچف و خانواده‌اش علاقه‌مند بودند که خاطراتش در اتحاد شوروي و به زبان روسي نشر شود؛ اما مي‌دانستند که چنين چيزي در شرايط و اوضاع حاکم بر کشور امر ناممکني است. او و دستيارانش بيم داشتند از اينکه اگر اين خاطرات به غرب نرسد و پيش از مرگش به چاپ نرسد، ديگر هرگز امکان چاپ و نشر نخواهد يافت و پس از مرگش بنا بر شيوه‌ي مرسوم اتحاد شوروي ضبط خواهد شد و آنچه او ضبط کرده در بايگاني حزب خواهد پوسيد و هرگز جزء تاريخ جهان نخواهد شد. اما خروشچف زرنگ‌تر و مغرور‌تر از آن بود که چنين سرنوشتي را بپذيرد. احساس مي‌کرد تا زنده است، به‌هرحال قدرتي دارد. ضبط اين خاطرات براي او صورت نوعي علت وجودي به خود گرفت و به مايه‌ي مهم مقاومت او در برابر پيري و ناتواني‌اي بدل شد که در رسيده بود.