دراز به دراز، بي‌گلپا، كه نا نداشت و خسته بود و پلك نمي‌زد از سر كسالت. مه روي پرچين‌هاي قنديل بود از سرماي اين روي اين روي برف. برف، علف فصل نداشت، توي آشوب مي‌اومد پاي دراز، دست كوتا..