دسته‌اي از حقايق وجود دارند که صرفاً آگاهي از آن‌ها، بدون نياز به اقدامي در قالب گفتار يا کردار، زندگي ما را بهبود مي‌بخشند. در اين دسته، نفس آگاهي از حقيقت، هم شرط لازم و هم شرط کافي براي بهبود زندگي است. براي مثال، در مورد اين دسته از حقايق وقتي فردي از حقيقتي آگاه مي‌شود، اين آگاهي ممکن است يکي از باورهاي او را تغيير دهد، احساسات و عواطف و هيجانات او را دگرگون کند، يا خواسته‌هاي او را اصلاح کند و اين تغييرات دروني به‌تنهايي مي‌توانند زندگي او را بهبود دهند، بدون اين که نياز به اقدام بيروني خاصي باشد. اين نوع حقايق که صرفاً با آگاهي از آن‌ها مي‌توان به بهبود زندگي دست يافت حقيقت‌هاي رهايي‌بخش ناميده مي‌شوند. حقيقت‌هاي رهايي‌بخش نيازي به عمل بيروني (گفتار يا کردار) ندارند. اين نکته به معناي آن است که تأثير اين حقايق محدود به ذهن است و نيازي نيست که مستقيماً به گفتار يا کردار تبديل شوند. بسته به وزن و اثر حقايق رهايي‌بخش، باورها، احساسات، يا خواسته‌هاي ما تغيير مي‌کنند و اين تغييرات دروني به بهبود زندگي‌مان منجر مي‌شوند.