کتاب کوششي است تا منطق دروني سازوکار عملي و پيامد انسان‌ورزي را که حضور و بازيگري در امر سياسي است و تجربه نهايي آنکه مدنيت و تمدن است، بررسي کند. نتيجه اين فرآيند توسعه پايدار است و تا ابد باقي مي‌ماند. پرسش دوم به مفروضات اصلي کتاب مربوط مي‌شود که دو دسته هستند؛ دسته اول نظري هستند و تلاشي است براي درک منطق تمدن‌سازي. بخش دوم درباره هر کدام از تمدن‌ها است. مفروض اول است که حکمت وجودي آدمي بر زمين فقط و فقط انسان‌ورزي است. موضع من با تمام انديشه‌ورزاني که انسان را بالفطره چيزي ثابت مي‌دانند مخالف است. انسان‌ها از سويي فطرت حيواني دارند و از سوي ديگر توانش انسان‌ورزي به آن‌ها داده شده است. در اديان ابراهيمي خداوند نفس خود را به ما قرض داد و در ديدگاه غيرديني نيز انسان صاحب حق است و اين خود نيز نوعي ايمان است. ما موجودي هستيم از توانش امر انساني و معنوي برخورداريم.