حافظ خياوي در داستان‌هاي به‌هم‌پيوسته‌اي که در مجموعه‌ي «حرف اول اسمش نون بود» گردآوري شده‌اند به‌سراغ زيست شهرستاني رفته است. در اين مجموعه سختي‌ها و سرخوشي‌هاي زيستن در يک شهر کوچک براي فردي که کمي از محيط خود کنده است و روحيات و رفتارش چندان شبيه به همگان نيست يکي از مهم‌ترين دستمايه‌هاي خياوي بوده است. خانواده، اجتماع و نسبت آن‌ها با فرديت نويسنده‌اي شهرستاني که نوعي تک‌افتادگي را تجربه مي‌کند دستمايه‌اي شده براي نوشتن داستان‌هايي صادق و لطيف که بي‌خودنمايي پر هستند از ظرافت‌هاي تکنيکي. برشي از کتاب: … مهران مي‌غرد و بلند مي گويد «ساکت» و همه که ساکت مي‌شوند «دوربين، صدا، حرکت» مي‌گويد و الناز به همان‌جايي که اتابک گفت نگاه مي‌کند و دوربين روي ريل حرکت کرده، نزديکش شده و دورش مي‌چرخد و آيدين به بازويم مي‌زند و يواش «بابا بيا» مي‌گويد و اشاره مي‌کند که گوشم را نزديکش ببرم و نزديکش که مي‌برم «منم مي‌خوام از اونا بپوشم» مي‌گويد و آن چند نفر سياهي‌لشگر را که يکي هم برادر جَفَر است نشانم مي‌دهد و من هم «اين لباسا قديميه، مال سلجوقياس» مي‌گويم و آيدين که مي‌پرسد «سلجوقيا چيه؟»