بايد اعتراف کرد که از زمان فرويد بدين‌سو رابطه‌ي هنر و روانکاوي رابطه‌اي توأمان تنگاتنگ و معضل بوده است. همه‌کس مي‌داند که هريک از اين حوزه‌ها ره‌آوردهاي بي‌نظيري براي ديگري داشته، اما گاهي روانکاوي متهم شده که چنان به شرح احوال هنرمندان پرداخته و نظريات باليني خود را بي‌محابا بر آثار هنري و ادبي اعمال کرده که لاجرم از درک مفهوم اثر هنري يا نسبت آن با دغدغه‌هاي اساسي حوزه‌ي زيباشناسي درمانده است. آيا چنين است؟ به‌راستي، لکان، که بي‌ترديد شيفته‌ي هنر آوانگارد است اما همزمان در دل نظريه‌اي کار مي‌کند که عليرغم انقلابي‌بودن روحي کلاسيک دارد، در باب تلقي جديد از اصطلاح «اثر هنري» چگونه مي‌انديشد؟ مهم‌تر از آن، اساساً وجه اشتراک پرسش‌هاي نظريه‌ي هنر و پرسش‌هاي باليني روانکاوي چيست و اين دو عرصه در کدام نقاط به يکديگر مي‌رسند و اصلاً چرا؟ نويسنده بي‌آن‌که درصدد تحميل اين پرسش‌ها به روانکاوي باشد، با شوروشوقي وافر به عالَم شگرف نظريات فرويد و لکان سفر کرده و سفرنامه‌ي او اينک مقابل روي دانشجويان هنر، رهروان روانکاوي و هنرمندان علاقه‌مند قرار گرفته است. کتاب حاضر البته نقشه‌ي راهي براي گام‌هاي بعدي نيز ارائه مي‌کند. بدين اميد که خوانندگان در انتها به‌راحتي دريابند که براي مطالعه‌ي دغدغه‌هاي پژوهشي خود دقيقاً به کدام متن يا سمينار مراجعه کنند.