روايت کتاب بر پايه‌ي گفت‌وگويي ميان يک زن زنده و مردي مرده شکل مي‌گيرد. اين دو، از جهان‌هايي متفاوت اما به هم پيوسته، از طريق تفأل به ديوان حافظ با يکديگر ارتباط برقرار مي‌کنند. شعر حافظ در اين رمان، نه تنها به‌مثابه شعري زيبا يا تجربه‌اي عرفاني، بلکه همچون ابزاري تفسيري، آينه‌اي براي کشف رازها و بازخواني تاريخ شخصي به کار گرفته مي‌شود. سنت ديرپاي تفأل به حافظ، در اين اثر بدل به زبان مشترک مرگ و زندگي شده است؛ زباني که ميان سطرهاي آن مي‌توان ردپاي تنهايي، سوگ، عشق، شک و جست‌وجوي معنا را جست. سبک نگارش رمان، ساده و روان است اما در لايه‌هاي زيرين خود عمقي حيرت‌انگيز دارد. زبان شاعرانه، ايهام‌آلود و گاه فلسفي نويسنده، به شکلي استادانه با تکنيک‌هاي روايي مدرن پيوند خورده است؛ چنان‌که خواننده را هم‌زمان درگير داستان و درگير تأمل مي‌کند. شخصيت‌ها در مرزهاي زندگي و مرگ، خاطره و فراموشي، زبان و سکوت حرکت مي‌کنند و در هر لحظه، روايت از طريق آنان به سطوح تازه‌تري از معناي انساني و فرهنگي دست مي‌يابد. محمودي ايرانمهر، پيش‌تر نيز با آثاري چون «اسم تمام مرده‌هاي تهران عليرضاست» و «ابر صورتي» نشان داده بود که دغدغه‌اش بازخواني حافظه‌ي جمعي و فردي، روايت‌هاي پنهان‌مانده در تاريخ، و پيوند ادبيات با روان‌شناسي و فرهنگ ايراني است. در «حافظ‌خواني خصوصي» اما اين نگاه عميق‌تر و ساخت‌يافته‌تر به نظر مي‌رسد؛ اثري که نه‌فقط براي اهل ادب، بلکه براي علاقه‌مندان به فلسفه‌ي زبان، سنت‌هاي فرهنگي و تجربه‌هاي بينامتني، واجد ارزش ويژه‌اي است.