ديگر نمي‌ توان از «وضعيت جنگي» در معناي سنتي سخن گفت، اما در حال حاضر هيچ نظريه قابل‌اتکايي براي تبيين درگيري ‌هاي دروني مختلف يا جنگ ‌هاي داخلي‌ اي نداريم که به شکلي فزاينده بر جمعيت‌ هاي جهان تحميل مي ‌شوند. «جنگ داخلي» جورجو آگامبن که نخستين گام در راستاي رسيدن به چنين نظريه‌ اي است، به اين موضوع مي ‌پردازد که جنگ داخلي در دو لحظه مهم تاريخ انديشه غربي،‌ يعني در آتن باستان و سپس در انديشه توماس هابز، چگونه توصيف مي ‌شود. اين کتاب جنگ داخلي را همچون آستانه بنيادين سياسي‌ سازي در غرب مشخص مي ‌کند، آپاراتوسي که در طول تاريخ به ‌تناوب يا مجال سياست ‌زدايي از شهروندي را فراهم کرده يا استيلا بر امر غيرسياسي را. استدلال ‌هاي اين کتاب که نخست در فضاي پس از يازده سپتامبر مطرح شدند،‌ امروز که وارد عصر جنگ داخلي سياره ‌اي شده ‌ايم، اهميت فزاينده ‌اي مي‌يابند.