اما من ساده‌دل بودم. تازه برگشته بوديم که گزارش رسيد مهاجمان ناشناس شبانه مدرسه دخترانه را منهدم کرده‌اند و دولت از ترس جان بچه‌ها مدرسه را بسته است. گفته يکي از امراي ارتش محلي را که آن زمان از پذيرفتنش امتناع کرده بودم، به ياد آوردم: طالبان برگشته‌اند. براي من کابل مکان اميدهاي بر باد رفته است. تجاربم در آنجا و واقعيات روزمره مرا واداشته که با اين پرسش بنيادي روبرو شوم: آيا واقعا امکان دارد که بتوان جامعه‌اي قرون وسطايي را با پول، عزم راسخ و قدرت برتر نظامي به عصر مدرن کشاند؟ آيا به همان شيوه‌اي که هواپيما و خانه مي‌سازيم مي‌توانيم ملت بسازيم؟