تک گويي ها صداي دروني تر سينما هستند که در لحن و صداي شخصيت هاي فيلم ها رخ مي نمايانند. چشم دوختن بر اين صداها - بدون پيش داوري – بي شک جنبه هاي پنهاني بحران حل نشده نقش هاي اصلي فيلم ها را نشانه مي رود. صداهايي که در جاي جاي فيلم ها از بغض ها و ناگفته ها و خطابه ها و رجز خواني ها و حديث خواني ها و درد دل هاي پنهان نقش ها انباشته اند. در کنار هم قرار گرفتن اين صداها، گوش جان سپردن بر بحران ها و محروميت ها و ناگفته هاي گوناگون مردم در سينماي ايران، طي سال ها و دهه هاي مختلف خواهد بود. اين کتاب در سه مجلد تنطيم شده است. جلد نخست آن که پيش روي شماست روندي تاريخي را پي مي گيرد و با مرور بر تاريخ سينماي ايران از 1311 تا 1359 در هر فيلمي که در آن تک گويي استفاده شده تأمل مي کند. اين تک گويي ها عمدتا از روي خود فيلم ها پياده شده اند. پيدا کردن و بازبيني فيلم هاي سينماي ايران در دهه هاي گوناگون وقت و انرژي بسياري مي طلبيد تا فيلمي از قلم نيفتد. با اين همه در اين کتاب بخش اعظم و خطوط اصلي تک گويي ها و روند آنها در دهه هاي مختلف ثبت شده است و تعداد فيلم هايي که در اين فهرست قرار داده نشده اند آنقدر نيست که ايده کلي و موضوع کتاب را تحت الشعاع قرار دهند. اميد است اين کتاب دريچه اي باشد براي نگاه نزديک تر و جزيي به موضوع هاي بکر و هنوز پژوهش نشده سينماي ايران، و مورد توجه عاشقان و علاقمندان سينماي ايران قرار بگيرد و گامي باشد براي پر کردن فضاهاي خالي و ناگفته هاي سينماي ايران.