از ديرباز رخدادهاي درون مسابقات، نگراني‌هاي زيادي به‌دنبال داشته است و تنها عامل بازدارنده اين نگراني‌ها، حضور داور در محل مسابقه است. داوران خوب مي‌دانند كه حرفه آن‌ها حاوي نكات و مسائل ريز و درشت و پيدا و پنهان فراواني است كه با هرگونه سطحي‌نگري و سطحي‌كاري ناسازگار است و بر اين اساس جهت تبديل شدن به يك داور خوب علاوه بر استعدادهاي فردي و فضاي رشد و دانش ويژه داوري، نياز به ساماندهي فكري و تقويت بنيه‌هاي علمي و شخصيتي نيز مي‌باشد. داوران بعد از مربيان و بازيكنان، ركن سوم مسابقات ورزشي را تشكيل مي‌دهند و براين اساس يكي از دشوارترين وظايف ورزشي را بر عهده دارند و داراي قدرتي تام هستند تا قوانين بازي را به اجرا در‌آورده و رفتار همساني را نسبت به شركت‌كنندگان از خود نشان دهند. بنابراين تا هنگامي كه فكر، شخصيت و بعد قضاوت رشد موزون و همه‌جانبه نداشته باشد، نه اين‌كه داور خوب تربيت نمي‌شود بلكه استعدادهاي بالقوه نيز مسير درستي را نمي‌يابند و در وادي سرگرداني و بيراهه تضييع مي‌شوند. داور مستعد و علاقه‌مند و پر تلاش در خصوص فهميدن محاسن و معايب خود و كسب دانش‌هاي جديد تلاش مستمر دارد و هيچ‌گاه متوقف نمي‌شود. لذا بخواهيد تا بتوانيد زيرا نخواستن نتوانستن است.