کتاب حاضر، با تمرکز بر تفسير متون خود هايدگر پيش مي‌رود و بحث و بررسي آثار ثانوي، عمدتاً به نحو موازي در پانوشت‌ها پي گرفته مي‌شود. به همين دليل، برخي پانوشت‌ها از حدود متعارف تجاوز کرده‌اند و به بحث‌هايي مستقل و اشاراتي به پژوهش‌هاي آينده تبديل شده‌اند. همچنين به جهت همين ضابطه و روش اتخاذشده درون‌متني است که به‌عمد، هرگونه بحث و حتي اشاره به چندين دهه سنت مطالعات هايدگر در ايران را نيز - که پيش و بيش از همه با نام استاد فقيد، سيد احمد فرديد و تفسيرهاي له و عليه او گره خورده است - مسکوت گذاشته‌ام، بي‌آنکه در سير مطالعات خويش به آن بي‌توجه بوده باشم؛ بلکه کوشيده‌ام در اين پژوهش، تنها خاستگاه‌هاي دروني تفکر هايدگر را جستجو کنم. از ميان سنت‌هاي تفسيري، بيش از همه به هرمنوتيک فلسفي گادامر و عمدتاً به حوزه آلماني‌زبان هايدگر پژوهي توجه داشته‌ام که تفصيل آن در مقدمه و متن کتاب آمده است.