منظور از تمدنِ نمايشي، تمدنِ دنيايي است که در آن، سرگرمي بالاترين و افتخارآميزترين جايگاه از نظر مقياسِ ارزش‌گذاري را دارد و خوش‌گذراني و فرار از ملال، اشتياقي همگاني است. بديهي است که داشتن چنين هدفي در زندگي، کاملاً مشروع است. فقط يک خشک‌مغزِ متعصب مي‌تواند اعضاي جامعه را بابت اينکه مي‌خواهند آرامش، سرگرمي و تفريح را در زندگي‌هاي غالباً محصور در يکنواختي‌هاي غم‌افزا و گاه ويرانگرِ روح بگنجانند، سرزنش کند؛ اما وقتي اين ميلِ طبيعي به لذت بردن از خويشتن، تبديل به ارزشي والا مي‌شود، پيامدهاي غيرمترقبه‌اي دارد؛ ابتذالِ فرهنگ و رواج جلفي، ادبيات جلف در کنار سينماي جلف و هنر جلف، اين احساس را به خواننده‌ها و بيننده‌ها مي‌دهد که فرهيخته، انقلابي، مدرن و پيشتازند، بي‌آنکه مجبور به انجام کوچک‌ترين تلاش فکري باشند.