فرزندان ما آموزگاراني هستند كه خداوند به آن‌ها مسئوليت داده است تا به ما كمك كنند روح و قلب خودمان را متحول كنيم. محدوديت‌ها باعث مي‌شوند كودكان ياد بگيرند چگونه با ياس و نااميدي مقابله كنند، خود را با شرايط سخت هماهنگ كنند و اعتماد به نفس پيدا كنند. اگر كودكانمان را همان‌گونه كه هستند بپذيريم، متوجه خواهيم شد كه هر يك از آن‌ها انساني منحصر به فرد، با توانايي‌ها و مسائل خاص خود هستند. نپذيرفتن رفتار نابهنجار نوجوان به منزله فرار از واقعيت و تاييد بيجاي آن است كه به مسئله كمكي نمي‌كند. مادر شدن مستلزم آن است كه از خودگذشتگي داشته باشيم و به سراغ توانايي‌هاي دروني‌اي برويم كه از وجودشان غافل مانده‌ايم. اگر مي‌خواهيم كودكان‌مان در آينده تحسين‌برانگيز باشند، بايد حداقل خودمان ويژگي‌هاي تحسين‌برانگيز داشته باشيم.