فرزندان ما آموزگارانی هستند که خداوند به آن‌ها مسئولیت داده است تا به ما کمک کنند روح و قلب خودمان را متحول کنیم. محدودیت‌ها باعث می‌شوند کودکان یاد بگیرند چگونه با یاس و ناامیدی مقابله کنند، خود را با شرایط سخت هماهنگ کنند و اعتماد به نفس پیدا کنند. اگر کودکانمان را همان‌گونه که هستند بپذیریم، متوجه خواهیم شد که هر یک از آن‌ها انسانی منحصر به فرد، با توانایی‌ها و مسائل خاص خود هستند. نپذیرفتن رفتار نابهنجار نوجوان به منزله فرار از واقعیت و تایید بیجای آن است که به مسئله کمکی نمی‌کند. مادر شدن مستلزم آن است که از خودگذشتگی داشته باشیم و به سراغ توانایی‌های درونی‌ای برویم که از وجودشان غافل مانده‌ایم. اگر می‌خواهیم کودکان‌مان در آینده تحسین‌برانگیز باشند، باید حداقل خودمان ویژگی‌های تحسین‌برانگیز داشته باشیم.