در توضيح برساخته شدن بينندگان فرضي ايراني مي‌توانيم با استفاده از تمايز نگاه و چشم و در نظر لاكان به ذكر نمونه‌اي از فيلم جدايي نادر از سيمين بسنده كنيم. نسبت نگاه و چشم بدين گونه است كه چشمي كه ابژه را مي‌بيند از آن سوژه است و نگاه در طرف ابژه قرار دارد. به سخن ژيژك «هنگامي كه به ابژه نگاه مي كنم، ابژه همواره از پيش به من خيره شده است.»