كتاب حاضر روايت تاريخي سرگذشت تلخ زناني است كه قرباني خشونت‌هاي رواني و فيزيكي همسر و يا شريك زندگي رمانتيك خود مي‌شوند و دادخواهي‌ها و فريادهاي آن‌ها راه به جايي نمي‌برد؛ محاكم و نهادهاي اجتماعي و حتي دوستان و خويشان به جاي التيام بخشيدن به زخم‌هايشان با انداختن تقصيرها و گناهان به گردن آنان رنج ديگري بر رنج‌هايشان مي‌افزايند. نويسندگان، دو بانوي روان‌كاو و استاد دانشگاه هستند كه خود تجربه تلخ خشونت موصوف را از سر گذرانده و قرباني عشق دروغين بوده‌اند. در بخشي از كتاب مي‌خوانيم: «اما دولت‌ها هيچ‌گاه در برابر اقدامات تروريستي مستمر و بي‌وقفه‌اي كه عليه زنان به‌دست همسران يا همسران و دوست‌داران احساساتي و شيداي گذشته‌شان انجام مي‌شود واكنشي چنين قاطع نشان نداده‌اند، هر چند تعداد اين قربانيان به‌مراتب از شمار قربانيان ترورهاي سياسي بيش‌تر است. در واقع، تروريسم همسران صميمي و يار غار زنان، در مقايسه با خطرات ترورهاي سياسي افراط‌گرايان مذهبي و آسيب‌هاي ناشي از عمليات آنان، تهديد و خطري كم‌اهميت‌تر و مقوله‌اي مربوط به بافت اجتماعي جوامع مدرن قلمداد شده است، نه خطري جدي...»...