نيومن در اين كتاب به بررسي پساآنارشيسم مي پردازد و آنارشيسم قرن نوزدهم را از منظر پسا ساختارگرايي باز تفسير ميكند او از پسا ساختارگرايي و متفكراني مانند فوكو دلوز و لكان الهام ميگيرد تا ديدگاهي ضد ذات گرايانه و ضدبنيادگرايانه را اتخاذ كند.