اين کتاب که اصل آن به زبان هندي و در پنج باب جمع‌آوري شده بود، ابتدا در دوران انوشروان، توسط برزويه‌ي طبيب به پارسي ترجمه و چند حکايت که آن‌ها نيز به زبان هندي بودند، بر آن افزوده شد. پس از وي در دوران فرهنگ اسلامي، ابن مقفع اين کتاب را از فارسي به عربي ترجمه کرد و نام "کليله و دمنه" را بر آن نهاد. در دوره‌ي سامانيان، رودکي آن را به نظم فارسي درآورد و در دوران پادشاهي بهرامشاهِ غزنوي، نصرالله منشي اين کتاب را بار ديگر به فارسي تأليف و ترجمه کرد. اين کتاب مجموعه‌اي از حکايت‌هاي شيرين و آموزنده است که اغلب در دلِ يکديگر روايت شده‌اند. نثر منشي، آراسته به انواع مثل‌ها و اشعار عربي و فارسي است.