در اين كتاب كوشيده شده با پرداختن به تصوير‌هاي نمادين، استعاري و مجازي، گونه‌اي از سينما بررسي شود كه دست كم در جامعه‌ي ما كمتر بدان توجه شده، و آن سينماي شعر است كه برخي از فيلم‌‌هاي تاركوفسكي نمونه‌هاي ارزنده‌ي آن هستند. همچنين مبحث هنر و ادبيات ذهنيت، كه براي درك تحولات هنر و ادبيات از مدرنيته به پسامدرنيته ضروري است، و چگونگي حركت هنر از رئاليسم به رمانتيسم و سمبوليسم و ديگر مكاتب غير رئاليستي مدرن و هيپررئاليتي پسامدرن، دنبال مي‌شود. نويسنده هراس از مرگ و اشتياق جاودانگي را همچون انگيزه‌ي خلاقيت در سينماي تاركفسكي مي‌بيند و نشان مي‌دهد كه در آثار او اسطوره‌سازي به نيت بازگرداندن اسطوره است نه اسطوره‌زدايي.