مجسمه‌سازي ايران پس از اسلام سرگذشتي شنيدني دارد و فراز و نشيب‌هاي زيادي را پشت سر گذاشته است. طي اين دوران طولاني تنها از يك مجسمه‌ساز به نام «فرهاد» نام برده شده كه او هم در هاله‌اي از افسانه فرو رفته است. فراسوي نام فرهاد، گه‌گاه سلطاني مفتون از افسانه‌ها و كاخ‌هاي شاهان پيش از اسلام، تلاشي در جهت نصب چند مجسمه گچي در كاخ خود كرده، اما همين كه سر بر زمين گذاشته، آن جرقه نيز به خاموشي گراييده و دوباره ركودي چند صد ساله حكم‌فرما شده است. سرانجام، فضاي سحرانگيز ويرانه‌هاي هخامنشي و ساساني و صخره‌هاي حجاري شده بر كوه‌ها كه از گزند آدميان مصون بوده، مرداني از اين ملك را بر آن داشته تا با بازگشت به آن دوران، اين هنر از ياد رفته را جاني تازه بخشند و چيزي از خود به يادگاري باقي گذراند. شرح اين ماجراها براي تاريخ‌نگاري كه مي‌خواهد سرگذشت مجسمه‌سازي ايران را در قالب كتاب ارائه دهد، چيزي بيش از چند اشاره تاريخي و نمونه‌هاي پراكنده نيست. اما همين اشارات پراكنده از اهميت فراواني برخوردارند، گو اينكه اغلب، فاقد آن صراحتي هستند كه تاريخ‌نگار انتظار دارد.