آدمي روابط ريشه‌داري با تاريکي و روشنايي دارد که به الگوهاي اجتماعي معمول او شکل مي‌دهند و دنياي او را مي‌سازند. کتاب حاضر به سويه‌هايي از اين الگوها مي‌پردازد که بسياري از ارزش‌هاي تاريکي را در محاق برده‌اند؛ و به کاوش مفهوم تاريکي هم در قالب پديده‌اي فيزيکي و هم تصويري فرهنگي در بستر مضاميني چون بينايي و نابينايي، خواب و بيداري، شب‌کوري و ترس از تاريکي، حالات وضوح و تيرگي، هواي مه‌آلود و گرگ‌وميش… تاريکي جهان بيرون و درون. مي‌خوانيم که چطور ايده‌ي تاريکي به هنر، ادبيات، دين و زبان راه مي‌يابد و الهام‌بخش افسانه‌ها و قصه‌هاي پريان، داستان‌هاي ترسناک، سياه‌چال‌هاي ادبيات گوتيک، و زاغه‌هاي بتني سينماي نورديک نوآر مي‌شود. و نيز از تلاش بشر براي مهار يا سرکوب تاريکي نخست به کمک آتش و سرانجام به مدد برق. نويسنده تاريکي و روشنايي را همچون يين و يانگ «دوگانه‌ي ادراکي، متکي و متصل به يکديگر، و درنهايت مکمل يکديگر» مي‌شناساند و راه بر روي شيوه‌هاي گوناگوني از تجربه و درک تاريکي مي‌گشايد.