ايده‌ي تاريخ ـ طبيعي، حياتِ ابژه را که همان تخريبِ آن توسط امرِ کلي است، به نمايش مي‌گذارد و فرآيندِ تاريخي را به نوعي تجربه بدل مي‌کند. در اين معنا، مفاهيم رسالتِ آشکار ساختنِ خشونتي را بر دوش مي‌کشند که امرِ کلي بر امرِ خاص يا جزئي روا داشته است. فلسفه بايد شکلِ بيانِ رنج را به خود بگيرد، تا بتواند رنجِ جهان را در قالبِ زبان بريزد. وحدتِ کاذبي که امورِ خاص را ذيل يک تماميت گردهم مي‌آورد، رنجِ سرکوب را در خود حمل مي‌کند. ضرورتِ به زبان آوردنِ اين رنجِ، شرطِ امکانِ هر حقيقتي است.