پیتر زِندی موسیقی‌شناس و فیلسوف فرانسوی، در این کتاب قصد دارد «تاریخ انتقادی شنیدن» را روایت کند، به عبارت دیگر «تاریخ شکل‌گیری شنونده مدرن». این تاریخ‌نگاری نامتعارف نه با تحلیل نت‌های موسیقی، که با بررسی پرونده‌های قضایی به پیش می‌رود و متهمان اصلی آن نه آهنگسازان و شاهکارهایشان،‌ بلکه شنوندگانی‌اند که نحوه شنیدنشان را به دیگران منتقل می‌کنند. از نظر نویسنده شنیدن امری است شکل‌پذیر که در طول تاریخ تحت تأثیر دو عامل بوده است: نهادهای قانونی و ابزارهای شنیداری. نهادهای قانونی در راستای حمایت از حقوق مؤلف حد و مرزهایی برای شنیدن تنظیم می‌کنند و در نتیجه ضمن تثبیت مفهومی خاص از موسیقی، رژیم شنیداری خاصی را نیز ترویج می‌کنند. در این میان، فناوری‌ها و ابزارهای شنیداری (از گرامافون تا نرم‌افزارهای کامپیوتری) نیز جنایتکارانی بالقوه‌اند، زیرا شکل‌های جدیدی از شنیدن پدید می‌آورند که باعث مداخله شنونده در اثر موسیقی می‌شود. از این رو، تاریخ شنیدن تاریخ انتقادی رژیم‌های شنیدن است.