پيتر زِندي موسيقي‌شناس و فيلسوف فرانسوي، در اين کتاب قصد دارد «تاريخ انتقادي شنيدن» را روايت کند، به عبارت ديگر «تاريخ شکل‌گيري شنونده مدرن». اين تاريخ‌نگاري نامتعارف نه با تحليل نت‌هاي موسيقي، که با بررسي پرونده‌هاي قضايي به پيش مي‌رود و متهمان اصلي آن نه آهنگسازان و شاهکارهايشان،‌ بلکه شنوندگاني‌اند که نحوه شنيدنشان را به ديگران منتقل مي‌کنند. از نظر نويسنده شنيدن امري است شکل‌پذير که در طول تاريخ تحت تأثير دو عامل بوده است: نهادهاي قانوني و ابزارهاي شنيداري. نهادهاي قانوني در راستاي حمايت از حقوق مؤلف حد و مرزهايي براي شنيدن تنظيم مي‌کنند و در نتيجه ضمن تثبيت مفهومي خاص از موسيقي، رژيم شنيداري خاصي را نيز ترويج مي‌کنند. در اين ميان، فناوري‌ها و ابزارهاي شنيداري (از گرامافون تا نرم‌افزارهاي کامپيوتري) نيز جنايتکاراني بالقوه‌اند، زيرا شکل‌هاي جديدي از شنيدن پديد مي‌آورند که باعث مداخله شنونده در اثر موسيقي مي‌شود. از اين رو، تاريخ شنيدن تاريخ انتقادي رژيم‌هاي شنيدن است.