تجربي تاريخي شيعيان از روايت ملي لبنان حذف شده و مورخان مسيحي معاصر که اختصاصشان عرضي حوادث است، سيري شخصيت‌هاي مقدس شيعه را از تفاصيل تاريخ لبنان کنار گذاشته‌اند. نظام حکومتي کلاسيک لبنان بدين شکل نتيجي قوي خيال نظريه‌پردازان مسيحي بوده است؛ بايد گفت که هيچ‌گاه امارت قبايل دروزي، تنها مؤسسي حکومتي يا مهم‌ترين آن‌ها در تاريخ خودمختاري لبنان به‌شمار نمي‌رفته است. در تاريخ، امراي شيعي جبل لبنان همچون بقاع و جبل عامل، يا هم‌پيماناني قوي بودند، يا اينکه رقبايي در برابر توسعه‌طلبي امراي دروز در گسترش قلمرو و نفوذ سياسي آن‌ها به‌شمار مي‌رفته‌اند. از قرن هفدهم ميلادي، پاتريارک الدويهي روايتي موهوم را درباري امير شوف به‌عنوان حاکم حقيقي و بي‌همتاي لبنان پايه‌ريزي کرد. او اولين کسي بود که اين فرضيه را مطرح کرد که بر اساس آن کتاب‌هاي تاريخ مدارس و پژوهش‌هاي دانشگاهي نگاشته شد، پژوهش‌هايي که هدفشان ترسيخ پايه‌هاي اين نظام از منظر تاريخي بود؛ از اين منظر که يک رهبر در جبل دروز در رأس حکومت قرار داشته و حاکم لبنان يکپارچه از منظر سياسي و اداري به شمار مي‌رفته است. بر اساس اين روايت، تمامي ديگر جريان‌ها به حاشيه رانده شده و زعم بر اين بوده که لبنان کشوري دروزي و ماروني بوده است. بدين شکل تاريخ بخش اعظم لبنان کنوني، يعني بقاع، جبل عامل و جبل لبنان کنار گذاشته شده و از تاريخ ملي عام اين کشور کنار مي‌رود تا بدين‌وسيله تاريخ شوف بر تمام لبنان عموميت يابد. اين کتاب پژوهشي است تا از اين سياه‌چالي موروثي، بيرون آمده و به تاريخ ديگر جريان‌ها در لبنان اعتبار از‌دست‌رفته‌شان را بازگردانيم؛ جريان‌هايي که شيعيان در دوران عثماني بيشترين آن‌ها را تشکيل دادند و همچنين مناطق حضور آن‌ها، گسترده‌ترين مناطق و حاکمانشان، ريشه‌دارترين حاکمان اين مرز و بوم بوده‌اند