اغلب اوقات مي‌ترسيم به سايه‌مان نگاه كنيم چون ممكن است با پذيرش اشتباهات‌مان احساس شرم و خجالت كنيم و مي‌خواهيم از اين احساس اجتناب كنيم. احساس مي‌كنيم اگر نگاهي ژرف به سايه‌مان بياندازيم خيلي آسيب‌پذير مي‌شويم. ولي آن چيزي كه واقعا بايد از آن بترسيم، اين است كه سايه را مورد توجه قرار ندهيم، چون با انكار سايه به آن قدرت مي‌بخشيم. وقتي سعي مي‌كنيم تنها آن جنبه‌هايي از وجودمان را از خود ابراز كنيم كه مورد قبول ديگران است، بعضي از ارزشمندترين جنبه‌هاي خود را سركوب و خود را به زندگي‌اي با داستان تكراري و نمايشنامه‌اي كهنه محكوم مي‌كنيم. احياي آن بخش از خودمان كه به سايه تبعيدشان كرده‌ايم، قابل اعتمادترين راه تحقق استعدادهاي بشري‌مان است.