قبل از اسلام در منطقه جزيره العرب همانند ساير مناطق، نگرش منفي به زن، نگاه غالب بوده است. اسلام اين نگاه را متحول کرد. خلقت يکسان زن و مرد در گفتمان قرآن، تساوي آنها را در کسب ارزش هاي معنوي و عدم تفاوت در مشارکت اجتماعي زن و مرد را دنبال داشته است. اين بينش در گفتمان نبوي با حضور زن در اجتماعات ديني و در عرصه علم‌آموزي و مشارکت در امور جنبه عيني و عملي به خود گرفت. با رحلت پيامبر (ص) اراده جامعه اسلامي بر اين انديشه استوار شد که گفتمان اسلام در باب زن در حاشيه قرار گيرد. در اين ميان، عناصر اديان و اقوام ديگر از جمله عناصر فرهنگ يهود در تقويت اين جريان و بازتوليد نگاه جاهلي به زن تاثيرگذار بود. فرهنگ يهود که دربرگيرنده شاخص‌هاي نگاه منفي به زن در ابعاد مختلف بود، با نگاه جاهلي همسويي يافت. در نتيجه سياست خلفا در فراهم کردن زمينه براي نفوذ و رواج عناصر فرهنگ يهود توسط احبار نومسلمان و راويان آنها، منجر به ظهور احاديث و روايت‌هايي شد که هرچند به نام احاديث اسلامي به فرهنگ اسلامي راه يافت، اما در حقيقت چيزي جز بازتوليد نگاه جاهلي به زن نبود. از اينرو، شناخت آموزه‌هاي اصيل اسلامي از آموزه‌هاي جاهلي بازتوليد شده به نام اسلام، ضروري است.