يکي از خصوصيات نمايش نامه هاي ساموئل بکت که آنها را به کار نورولوژي نزديک مي کند، شيفتگي اش به پرداختن دقيق و وسواس گونه حرکات و کنشهاي پيچيده بدني و رفتاري شخصيتهاي روي صحنه براي نماياندن ادراک، عواطف، احساسات و ايده هاي خم خورده شان در زير نور پروژکتور است، گويي او از طريق حرکات و کنشهاي اين شخصيت هاي خاص و غير معمول کار بدن را به کار مغز و ذهن پيوند ميزند.بکت از طريق نشان دادن نقصان و غياب کنشهاي بدني و زباني طبيعي است که ميخواهد ما را نه تنها با عمق جوهر و ماهيت وجودي بازيگر روي صحنه تئاتر، بلکه با ماهيت وجودي خودش و خودمان نيز آشنا کند. بکت به عبارتي ايده پيوند تن - مغز - ذهن در آگاهي و ساخت اجتماعي را به امکاني در صحنه نمايش تبديل مي کند. شايد به همين دليل است که اغلب شخصيت هاي نمايش هاي بکت به نحوي از حرکات و کنشهاي طبيعي بر روي صحنه بازداشته ميشوند و در شرايط تراژيک - کميک بکتي است که موقعيت براي خلق تئاتر غياب يا نقصان پيش مي آيد. اين وضعيتي است که براي نورولوژيستها که اغلب با نقصان و غياب کارکردهاي طبيعي مغز و سلسله اعصاب روبه رو هستند، مکرر پيش مي آيد و بايد از راه مشاهده و توجه به فرايند حرکتي و کنشي و احساسي در بدن و زبان گفتاري بيماران در پي کشف علت هاي پنهانش باشند.