وقتي از بيمارستان فرار كردم، اولين كارم اين بود كه تابلوي ورودي «آسايشگاه رواني» را بدزدم... آن را به ورودي بيروت آوردم، تابلوي «بيروت» را از جايش بيرون كشيدم و تابلوي آسايشگاه را جاي آن گذاشتم... از خنده روده‌بر شده بودم و آن‌چه را كه روي آن نوشته بود خواندم: «آسايشگاه رواني». سپيده‌دم بود، بيروت از پشت تابلو بيرون مي‌آمد و مانند حيواني وحشي آماده حمله بود... به سوي آشيانه‌‌ام پا به فرار گذاشتم...