آن‌ها از اول بچه‌های راه‌آهن نبودند. تصور نمی‌کنم که تا آن موقع به راه‌آهن هیچ فکری هم کرده بودند، جز این‌که آن را وسیله‌ای برای رسیدن به ماکسیلین و کوک، پانتومیم، باغ‌وحش و مادام تسو بدانند. آن‌ها فقط بچه‌هایی عادی بودند که با پدر و مادرشان در یک خانه‌ی ییلاقی معمولی با نمای آجر قرمز زندگی می‌کردند. خانه‌ای که در جلویی آن شیشه‌ی رنگین داشت و یک راهروی آجرفرش که اتاق ناهارخوری به حساب می‌آمد و یک حمام با آب سرد و گرم و زنگ‌های برقی، پنجره‌هایی به سبک فرانسوی و یک رنگ سفید و گران قیمت.