«بوطيقاي عشق رمانتيک» پژوهشي ميان‌رشته‌اي است که در مرز فلسفه، نظريه‌ي ادبي و زيبايي‌شناسي حرکت مي‌کند. کراس در مقدمه‌ي خود تأکيد مي‌کند که هدفش نه نوشتن تاريخ عشق است و نه بازگويي داستان‌هاي عاشقانه، بلکه فهمِ چگونگي سخن گفتن از عشق است؛ يعني بررسي زبان، ساختار و استعاره‌هايي که عشق را ممکن و قابل بيان مي‌سازند. او با نگاهي تطبيقي، عشق را در آثار و سنت‌هاي مختلف بررسي مي‌کند: از افلاطون در رساله‌ي ضيافت (Symposium)، که عشق را ميل به زيبايي و جاودانگي مي‌داند، تا دانته در کمدي الهي، که عشق را راه رستگاري مي‌بيند؛ از غزل‌هاي تروبادورها در قرون وسطي، که عشق را به آييني نجيبانه و رازآلود بدل کردند، تا رمانتيسم قرن نوزدهم که عشق را سرچشمه‌ي خلاقيت و فرديت مي‌دانست. کراس نشان مي‌دهد که «عشق رمانتيک» پديده‌اي تازه نيست، بلکه حاصل تلاقي سه جريان است: عرفان و تجربه‌ي ديني، که در آن عشق راهي براي رسيدن به حقيقت است. ادبيات درباري و غزل‌هاي عاشقانه‌ي قرون وسطي، که در آن ميل به امري والا و دست‌نيافتني پيوند مي‌خورد. انقلاب فردگرايي مدرن، که عشق را مرکز هويت شخصي و خلاقيت انسان مي‌بيند. به تعبير نويسنده، عشق در ادبيات نه فقط موضوعي احساسي، بلکه شکل خاصي از دانايي است؛ دانشي شاعرانه که مي‌کوشد ميان تن و معنا، ميل و اخلاق، فنا و جاودانگي پلي بزند.