كتاب بوطيقاي ساخت‌گرا از جمله نخستين تلاش‌ها براي جذب ساختارگرايي فرانسوي در زمينه و چشم‌انداز فرهنگ آنگلو - آمريكايي است. كالر در همان حال كه نگاه انتقادي خود را به مهم‌ترين طرح‌هاي ساختارگرايي از طريق تجربه آن‌ها در ميدان عمل حفظ مي‌كند همواره مدافع ساختارگرايي باقي مي‌ماند و به صداي اين جنبش در آمريكا بدل مي‌شود. او با پذيرش اين فرض كه زبان‌شناسي بهترين الگوي دانش براي علوم انساني و اجتماعي است. تمايز چامسكي ميان توانش و اجرا را بر تمايز سوسور ميان دستگاه زبان و گفتار ترجيح مي‌دهد و در نتيجه كانون توجه را از متن به خوانندگان ماهر انتقال مي‌دهد و در همان حال موضع هشدار دهنده خود را در مورد استفاده مستقيم از شگردهاي زبان‌شناسي براي ادبيات حفظ مي‌كند. از نظر او موضوع بوطيقا خود اثر ادبي نيست بلكه امكانات فهم‌پذيري آن است. فقدان تمايز ميان ادبيات و نهاد نويسندگي را ايرادي بر آراي او به حساب مي‌آوردند.