براي زيستن چه بهايي بايد بپردازيم؟ زيستن نه به‌معناي زنده‌‌بودن صرف و گذران امور روزمره، بلکه زيستي اصيل‌، مستقل‌، آزاد و شايسته. براي دبورا لوي، نويسنده بريتانيايي‌تبار زاده آفريقاي ‌جنوبي‌، پاسخ‌ به اين پرسش کار ساده‌اي نيست. او در بهاي زندگي، جلد دوم از سه‌گانه اتوبيوگرافيک درخشان و تحسين‌شده‌اش، از اين هزينه حرف مي‌زند؛ از آن‌چه بايد کنار بگذارد، از آن‌چه بايد از نو بسازد، و از آن‌چه بايد بشکند تا خود را در قالب زني مستقل و نويسنده‌اي آزاد بازيابي کند. بهاي زندگي خاطره‌نويسي به سبک کلاسيک و سرگذشت‌نامه نيست؛ نوعي خودنگاري است آميخته با شعر، تحليل، روايت و تأمل. جستاري است بلند درباره? ميانسالي، تنهايي، مادربودن، جدايي، نوشتن و زيستن در جهاني که هنوز هم صداي زنان را در حاشيه مي‌خواهد. در اين کتاب لوي درباره سال‌هاي پس از جدايي از همسرش و بازسازي زندگي‌ در ميانسالي مي‌گويد. روزهايي که همراه با دخترهايش به آپارتماني قديمي و کوچک در شمال لندن اسباب‌کشي کرد، دوچرخه‌سواري ياد گرفت، و در حين مواجهه با اندوه، مسئوليت و نگاه جامعه به زني تنها، تلاش کرد بنويسد. اما بهاي زندگي فقط سير وقايع زندگي نيست؛ درباره زبان روايت زندگي است. لوي با نثري شاعرانه، موجز و چندلايه تصويرهايي تکه‌تکه از روزمرگي‌اش ارائه مي‌دهد. او زبان را ابزاري براي بازآفريني واقعيت مي‌داند و نشان مي‌دهد مي‌توان با کلمات، شکلي ديگر از بودن را مجسم کرد... او با نگاهي نافذ و گاه شوخ‌ و بازيگوش به جزيياتي ساده مي‌پردازد که بدل مي‌شوند به گره‌هاي استعاري بزرگ‌تر: خانه، استقلال، صداي زنانه و بدن زن در فضاي عمومي.