اين مرد را با تمام وجود مي‌خواستم. نه به جبران نداشته‌هايم، بلکه براي تثبيت تمام داشته‌هايم. نه که از استقلال و به خود متکي بودن درمانده شده باشم، نه….! فقط همنشيني با او، تماشاي او، عجيب دل را هوايي مي‌کرد به داشتن يک يار محکم، متعهد به خانواده و ثابت قدم. دلبري از او امتياز والايي برايم داشت…! چون او يک مرد معمولي نبود…! دشواري مسير، برايم اهميتي نداشت، جان سخت‌تر از اين حرف‌ها بودم! هرچقدر مرموز، هرچقدر سرسخت، هر چقدر غيرقابل نفوذ، دل من براي بودن با او، بهانه بسيار داشت…