محمّدتقي بهار (ملک الشعرا) گذشته از شاعري، در حوزه تحقيق و نقد ادبي جديد ايران سهمي مهم دارد. آراء انتقادي او درباره شعر و نثر فارسي از آن‌جا که از افراط منتقدان پيش و پس از خود، در جهت‌گيري کهنه و نو، دور مانده شايد محافظه‌کارانه به نظر آيد، با اين همه از واقع‌بيني بر کنار نيست. نظريات انتقادي بهار در ادبيات به علّت وابستگي به سنّت‌ها و باورهاي گذشته از يک سو و گرايش‌هاي تجدّد خواهانه حاصل از نهضت مشروطه ايران و آشنايي با مفاهيم جديد مدنيت غربي از سوي ديگر ميان سنّت و تجدّد در نوسان است و از اين روست که او به تجدّد ادبي آرام و معتدل باور دارد. از سهم بزرگ بهار در تاريخ نقد شعر و نثر و تحقيقات ادبي ايران، با همة ضعف و قوّت آن ،در اين کتاب تحليلي انتقادي شده و ميراث ارجمندي آن اديب سخنور مورد برسي دقيق قرار گرفته است.