دوديدا توي خانه تنها بود فكر مي‌كرد چه ميشد اگر همسايه‌اي داشتند، همسايه‌شان بچه‌اي هم سن او داشت و با هم بازي مي‌كردند. ديگر هيچ وقت حوصله‌اش سر نمي‌رفت. حتي شب‌ها كه مي‌پريد روي ماه و تاب مي‌خورد، به يك بچه همسايه فكر مي‌كرد؛ به يك دوست.