کتاب حاضر در قالب بيست گفتار، از منظر جامعه‌شناسي تاريخي به تحليل خاستگاه‌هاي فکري و زمينه‌هاي اجتماعي معماري مدرن ايران مي‌پردازد. سؤال اينجاست که در برهه‌اي از تاريخ که «تجددطلبي» و «تجددستيزي» محور تحول اجتماعي تاريخ ايران به شمار مي‌رفت و به طرق گوناگون بر زمينه‌هاي فکري جامعه‌ي ايراني سايه افکنده بود. امر «تجدد» چگونه منجر به تحول معماري ايران شد. تحول معماري در اين دوران پيوندي تنگاتنگ با تحول فکري جرياناتي داشت که در پي صورت‌بندي بنيان‌هاي اجتماعي و سياسي جامعه بر پايه‌ي مفاهيم و اصولي نوين بودند. ازاين‌رو هدف اصلي اين کتاب بررسي علل و شرايط زمينه‌ساز تکوين معماري مدرن ايران است.