والتر اولمان (1983- 1910) پژوهشگر اتريشي در دهه سي به انگلستان مهاجرت کرد و تا آخر عمر همان‌جا ماند. او يک مرجع شناخته شده در انديشه سياسي قرون وسطي و به خصوص تئوري قانون است و در اين راه دست به انتشار آثار بي‏شماري به زبان انگليسي زد. در ميان آثار اولمان، کتاب حاضر جز کارهاي متأخر اوست که در سال 1977 ميلادي نوشته شد. اولين کتابش در سال 1946 چاپ شد و بنابراين به نحوي اين کتاب اوج بلوغ فکري نويسنده را نمايندگي مي‌کند. براي فهم مفاد اين کتاب و آشنايي با نويسنده که اتفاقاً اولين کتابش به فارسي است، مفيد مي‌نمايد که بر زندگي فکري او نظري بيفکنيم. براي اين کار يکي از شاگردانش مقاله‌اي در اين خصوص نوشته است که بخشي از آن در «سير تحول فکري مؤلف» ترجمه و در پايان کتاب ضميمه گرديده است. اومانيسم در لغت به معناي دلبستگي به مسائل مربوط به نوع انسان است اما ما قصد نداريم آن را ترجمه کنيم زيرا تمام کتاب درباره اين مفهوم صحبت مي‌کند و معنايش در آخر براي خواننده روشن خواهد شد. رنسانس در لغت به معناي تجديد حيات يا احياي مجدد يا نوزايش يا بازگشت است ولي با R بزرگ دوره‌اي تاريخي (حدوداً 1400 الي 1600 ميلادي) اروپا است. بنابراين اومانيسم رنسانس در ظاهر به جنبشي در اروپا که در احياي مجدد فرهنگ و ادب قديم پيش‌قدم شده است اشاره مي‌کند. اما در اين کتاب که عنوان کامل اش بنيادهاي قرون وسطايي اومانيسم رنسانس است اولمان قصد دارد نشان دهد که اين جنبش ريشه در قرون دوازدهم و سيزدهم دارد و نخست با احياي مجدد انسان طبيعي (رنسانس اومانيست) به شکل جنبش سياسي شهروندي ظهور کرده و به‌تدريج در رنسانس ثانوي شکل فرهنگي به خود گرفته است.