سرزمينم زني‌ است از تب، پلي‌ست براي لذت‌هايي كه دزدان دريايي از آن عبور مي‌كنند و دسته‌هاي شن برايشان دست مي‌زنند، و از مهتابي‌هاي دورش چشمان‌مان اشياء مردم را مي‌بينند - قرباني براي گورهاي كودكان، آتش‌دان‌هايي براي پيامبران، سنگ گورهايي به رنگ سياه، و دشت‌هاي پر شده با استخوان و كركس، تنديس‌هاي پهلواني مردارهايي نرم‌پيكرند.