بدون تو ما هيچ هستيم گوشه‌اي از زندگي تكان‌دهنده و غيرقابل‌پيش‌بيني در ناشناخته‌ترين كشور را نشان مي‌دهد و زندگي مردان جواني را به تصوير مي‌كشد كه سوكي كيم آنها را سرباز و برده مي‌خواند. روزي سه‌بار دانشجويان در صف‌هايي منظم رژه مي‌روند و در تكريم كيم جونگ ايل و كره شمالي سرود مي‌خوانند: بدون تو، سرزمين مادري ما وجود ندارد. بدون تو، ما هيچ هستيم. اين صحنه‌اي چندش‌آور است، اما سوكي كيم هم كم‌كم‌ سرود را ياد مي‌گيرد و ناخودآگاه آن را همراه دانشجويانش زمزمه مي‌كند. سال 2011 است و تمام دانشگاه‌هاي كره شمالي را به مدت يك سال تعطيل كرده‌اند و دانشجويان به محل‌هاي ساخت‌وساز فرستاده شده‌اند. همه به‌جز 270 دانشجوي دانشگاه پسرانه علم و تكنولوژي پيونگ‌يانگ؛ دانشگاهي كه با ديوار محصور شده و روي ديوارهاي تك‌تك اتاق‌هايش عكس‌هاي كيم ايل سونگ و كيم جونگ ايل به چشم مي‌خورد. سوكي خودش را يك مبلّغ مذهبي و استاد زبان جا زده و به آنجا رفته است. در طول شش ماه، او روزي سه‌بار با دانشجويان جوانش غذا مي‌خورد و مشغول آموزش زبان انگليسي به آنهاست و تمام اينها زير نگاه تيزبين رژيم انجام مي‌شود.