اين کتاب، چنانچه به زباني استعاري سخن بگوييم، شرح «سفري دريايي» است، سفر در درياي انديشة اروپايي؛ اما از منظري ديگر، شرح مشاهدات ناظري ايستاده در خشکي و ساحل امن از وضعِ کشتي ‏هاي گرفتار طوفان در درياي انديشه است. اين منظر دوگانه، از يک سو، نمايانگرِ بحرانِ خودِ نويسنده در اين «سفر دريايي» است که با انديشه ‏ها و ايده ‏هاي گوناگون به ‏مثابة طوفان‏ ها، سواحل و بندرگاه هاي بيگانه، صخره‏ ها، فانوس‏ هاي دريايي، و آب‏ هاي کم عمق مواجه، دچار «کشتي شکستگي» شده و با چسبيدن به تخته پاره‏ اي امواج او را به ساحل آورده ‏اند؛ و از سوي ديگر، ايستاده بر ساحلي امن، تا آنجا که در ديد او بوده است،