استان‌هاي مجموعه «باغ اناري» غالبا در فضاي خاصي خلق شده اند که زبان روان و صميمي شريفي به خلق فضاي وهم‌آلود و جادويي در آن‌ها دامن زده است. محمد شريفي از آن جمله نويسندگاني است که با انتشار نخستين مجموعه داستانش توانست توجه مخاطبان جدي ادبيات داستاني را به سوي خود جلب کند. نويسندگان و منتقدان زيادي کارهاي اين مجموعه را از بهترين نمونه‌هاي داستان ايراني بازشمرده اند و تا کنون تعدادي از اين داستان‌ها نيز به زبان‌هاي ديگر ترجمه شده اند. باغ اناري براي اولين بار در دهه 70 منتشر شد و حالا بعد از دو دهه داستان‌هاي آن مورد توجه يک نسل ديگر از خوانندگان و داستان‌نويسان ايراني قرار گرفته و براي سومين‌بار بازچاپ مي‌شود. ناشر درباره داستان‌هاي اين مجموعه اينگونه نوشته است: شريفي در داستان هاي مجموعه «باغ اناري» کوشيده است از ذات خرده‌فرهنگ‌هاي بومي براي رسيدن به جهاني مدرن بهره ببرد؛ به اين معنا که شخصيت هاي او در همه داستان ها به نوعي جهاني مي انديشند و بومي زندگي مي کنند. محمد شريفي شايد نخستين نويسنده اي باشد که از ساختار زبان بومي به شکل طنزآميز استفاده نکرده و شيوه نوشتن او کليشه اي از آب درنيامده است. کاري که شريفي در داستان هايش کرده، نوعي بدعت گذاري نيکو در نوع برخورد با عنصر زبان است؛ زباني که در عين مهجور بودن بسيار شفاف و دست يافتني است و محمود دولت‌آبادي يکي از داستان‌هاي باغ‌اناري را نمونه‌ي کاملي از داستان رئال ايراني مي‌داند.