برخي والدين، درست مثل نجاري كه تنها درخت را بُرش مي‌زند و از آن چند صندلي مي‌سازد، طبق نقشه، براي تربيت فرزندانشان طرحي كامل و دقيق در ذهن دارند. آن‌ها آينده فرزندان را به‌دقت تصور مي‌كنند و مي‌كوشند تا آنها را طوري شكل دهند كه به آن طرح ايده‌آل تبديل شوند. در مقابل، والديني هستند كه براي شكل دادن به فرزندان تلاشي نمي‌كنند. آنها به باغباني مي‌مانند كه از كودك همچون گياهان حساس باغچه مراقبت مي‌كند. فرزندان را در بستري امن و آزاد پرورش مي‌دهند و اجازه مي‌دهند تا هر يك از آنها، موجودي مستقل و يگانه و خلاق شود. آليسون گوپنيك، استاد روانشناسي رشد و كودك در دانشگاه بركلي، كه خود هم مادر است و هم مادربزرگ، اين دو الگوي والدين را در كنار هم گذاشته و به ما مي‌آموزد كه باغبان باشيم، نه نجار.