با مرجعيت يافتن منطق جديد در فضاي آکادميک فلسفي فلسفه تحليلي از اوايل قرن بيستم و انتشار مقالي کارل پوپر در مجلي ذهن که حمله‌اي به هگل و ديالکتيک او بود فضايي ضدهگلي در جامعي فلسفه تحليلي به وجود آمد. ريشه‌هاي اين ضديت با نظام فکري هگل به فلسفه اتميسم منطقي راسل و پرينکيپيا اتيکاي مور باز مي‌گردد اما نقدهاي بعدي که هگل را متهم به تناقض باوري مي‌کردند تير خلاصي بر پيکره هگليان بود. مضمون همه آن نقدها اين بود که کسي که تناقض را باور داشته باشد جز مهملات نمي‌تواند چيز ديگري بگويد در حوزه منطق جديد، آثار گراهام پريست و شکل‌گيري منطق‌هاي فراسازگار تناقض باور رهيافتي نو براي ديدن منطق هگل به آکادمي هديه داد اين کتاب بازخواني منطقي هگل در منطق جديد است و به اين پرسش پاسخ مي‌دهد که آيا از منطق هگل مي‌توان قرائتي فراسازگار داشت يا خير..