ويسنده‌ي يکي از برانگيزاننده‌ترين متن‌هاي تاريخ ادبيات - همان «بارون» درخت‌نشيني که در روز 15 ژوئن 1767 سر ميز ناهار، به اعتراض، بشقاب خوراک حلزون را کنار زد و براي هميشه خانواده‌ي اشرافي‌اش را ترک کرد و ساکن درخت‌ها شد – چندسالي پيش از انقلاب 1357 در ارديبهشتي زيبا به ايران آمد و شيراز و تخت‌جمشيد و اصفهان و يزد را ديد و از کاخ‌ها و سنگ‌نبشته‌ها، نقش‌ها و محراب‌ها، عشاير و آتشکده‌ها نوشت و شرح زيرکانه‌اش را از آن‌چه در اين سرزمين ديده و شنيده بود، در چند يادداشت براي ما به يادگار گذاشت. کالوينوي چپ‌گرا که در جنگ جهاني دوم در قامت پارتيزاني از جبهه‌ي مقاومت ايتاليا عليه فاشيسم جنگيد، در متن‌هاي گردآمده در کتاب «ايران» نيز اين روح آزادش را نمود داده و در ماجراي شاهان و مردمان، متمدنانه سمت مردم ايستاده‌است. ايران، روايت کوچک و کوتاهي است از روشنفکري غربي که تمام تلاشش را کرده تا تصويري درخور از ما شرقيان غمگين هميشه‌ي تاريخ بسازد.