بعد از شکسپير، نمايشنامه‌هاي هيچ نمايشنامه نويسي در تاريخ به اندازه کارهاي ايبسن روي صحنه نرفته است. نظريه پردازان تئاتر و اجرا، از شلگل تا محققان معاصري چون مارتين پوشنر و فردي روکم، بر ساختارگفت وگومحور مشترک ميان تئاتر و فلسفه تأکيد مي کنند و بي‌گمان پيوند نيرومند و البته نه هميشه آرامي را بين اين دو پيش چشم مي‌اورند. هدا گابلر و شخصيت اصلي‌اش جان به لب رسيدگي انسان قرن نوزدهم را با مهار دقيق عناصر درام و با شعري برخوردار از دقتي سرد ثبت کرده است. به همين دليل، همواره فيلسوفان را از زمان ايبسن تا زمانه ما مجذوب خود کرده است. هريک از نويسندگان مقاله‌هاي کتاب حاضر در واکنش به جنبه‌هاي فلسفي عميق و جذاب هداگابلر از پس زمينه و حوزه مورد علاقه فردي خويش بهره مي‌جويد و بدين سان اين کتاب طيف وسيعي از موضوعات را در کار ايبسن برجسته مي‌کند و به بحث مي‌گذارد.