ايبسن و استريندبرگ از پايه‌گذاران تئاتر مدرن بودند و زندگي و آثارشان از سيماي دوگانه نبوغ. آن دو مضاميني را به نمايش كشيدند كه پس از صد و پنجاه سال هنوز تازگي دارد و جسارت مي‌طلبد. ايبسن از نخستين نويسندگاني بود كه به دفاع از حقوق زنان پرداخت و استريندبرگ در زن‌ستيزي هم‌غيرت دوست معاصرش فردريش نيچه است. آن دو ضمن ستايش گهگاهي از يكديگر رقيب هم بودند و نفي‌كننده ديگري. استريندبرگ رقيب نروژي‌اش را احمق، بي‌جنسيت و «اديب بانوي ريش‌دار» مي‌خواند و ايبسن كه پرتره‌اي از استريندبرگ را بر ديوار اتاق كارش آويخته بود، مي‌گفت كه بدون الهام از چشم‌هاي جنون‌زده او يك سطر هم نمي‌تواند بنويسد. لوئيجي پيراندلو گفته است: «من پس از شكسپير بي هيچ ترديد از ايبسن نام مي‌برم.» و بدون استريندبرگ پديداري كساني چون تنسي ويليامز، يوجين اونيل، ساموئل بكت، غير قابل تصور است.