مومه سرش را از ننويش به پايين خم کرد، به کف جنگل اشاره کرد و گفت: «حتما دقت کردي که حيوون‌ها در مقايسه با ما با اين دنيا خيلي سازگارتر هستن. پوشش‌هاي پشمي گرم، دندون‌هاي تيز، چنگال‌هايي که کار چند جور ابزار رو براشون انجام مي‌ده، سرعت بيشتر، پرش‌هاي بلندتر، حتي پرواز. اون‌ها بايد رئيس همه‌چي باشن! اما جک و جونورها نمي‌تونن براي هم داستان بگن و اين تنها نقطه‌ي قوت ماست. داستان‌ها دانشي رو که به سختي به دست اومده به نسل‌هاي بعد منتقل مي‌کنن؛ جامعه‌ها رو براي قصه‌گويي دور هم جمع مي‌کنن و به ما نشون مي‌دن زندگي تو قبيله‌هاي ديگه چطوره. حتي باعث مي‌شن ما همون چيزي رو که اون‌ها احساس کردن احساس کنيم. مثل جادوي ذهن مي‌مونه! به نظرت فوق‌العاده نيست؟ يوزپلنگ ممکنه سرعت و قدرت زيادي داشته باشه و دندون‌ها و چنگال‌هاي تيز، اما وقتي بخواد يه ذره سرگرم بشه چي کار مي‌کنه؟»