بكارگيري تمامي قابليت‌هاي كنترپوانتيك يك يا دو سوژه كوتاه موجب پديد آمدن فرمي به نام انوانسيون مي‌شود كه اغلب به صورت دو يا سه‌بخشي مي‌باشد. در واقع انوانسيون نامي است كه در قرون 17 و 18 به قطعات كنترپوانتيك دو و سه صدايي اطلاق مي‌شده. مهم‌ترين خصيصه انوانسيون، بسط و گسترش دادن يك جز كوچك و كاملا مشخص، از حيث ريتم يا بافت ملوديك مي‌باشد كه اعتبار انوانسيون در واقع به همين ابداع‌ها و خلق كردن‌ها است.