اين کتاب درباره‌ي انقلاب آمريکا و بنيان‌گذاري نظام سياسي آن است و نشان مي‌دهد آن‌چه معمولاً شورش عليه پادشاهي تصوير مي‌شود، در واقع واکنشي عليه دخالت‌هاي پارلمان بريتانيا بود و نه مستقيما عليه تاج و تخت. نلسن با بررسي انديشه‌هاي سياسي قرن هفدهم و قوانين زمان انقلاب توضيح مي‌دهد که بسياري از بنيان‌گذاران آمريکا خود را شورشي عليه پارلمان و در حمايت از اختيارات قانوني پادشاه مي‌ديدند، زيرا معتقد بودند پارلمان قدرت‌هاي تاج را تصاحب کرده و اين موجب تنش و رقابت شده است. در اين بازخواني، آن‌چه معمولاً با جمهوريت راديکال مرتبط دانسته مي‌شود، در واقع محصول نظريه‌اي است که سلطنت را رد نمي‌کرد، بلکه آن را وسيله‌اي براي محدودکردن دخالت پارلمان در امور مستعمرات مي‌دانست. نلسن نشان مي‌دهد که اين نگرش نه‌تنها در دوران انقلاب مؤثر بود، بلکه بر شکل‌گيري نهادهاي سياسي پس از آن و تدوين قانون اساسي ايالات متحده تأثير گذاشت، به‌گونه‌اي که رياست اجرايي با اختيارات گسترده شکل گرفت، اختياراتي که در آن زمان حتي از بسياري از قدرت‌هاي پادشاهان بريتانيا فراتر بود. نويسنده با استدلال تاريخي، اهميت اين ديدگاه را در برابر روايت‌هاي مرسوم توضيح مي‌دهد و نشان مي‌دهد که ايده‌ي قدرت اجرايي قوي نتيجه‌ي مبارزه‎ي نظري عليه پارلمان و بازپس‌گيري نقش تاج‌وتخت بود. اين ديدگاه خواننده را وادار مي‌کند انقلاب آمريکا و شکل‌گيري نظام سياسي آن کشور را نه صرفاً يک انقلاب ضدپادشاهي، بلکه يک تحول در مفهوم قدرت سياسي مشروع ببيند.