مهم‌ترين ابداع مفهومي فوکو، يعني قدرت، يک ويژگي بارز و مهم دارد: قدرت فوکويي نه يک واحد مرکزيت‌مند بلکه قدرتي است منتشر و فراگير. فوکو بيش از هر چيز تأکيد مي‌کرد که قدرت ارتباطي به تصاحب و حاکميت ندارد، قدرت مِلک يک حاکم در يک نقطه‌ي متعال بر فراز جامعه يا کثرت نيروها نيست، اما فيلسوفي مثل فوکو اگر بخواهد به پديده‌اي همچون حکومت بينديشد، حاصل چه خواهد بود؟ همان‌طور که مي‌توان انتظار داشت، حاصل بار ديگر روندي انفجاري است مشتمل بر آفرينش مفاهيمي بي‌سابقه، تبارشناسي‌هاي غيرمنتظره، افشاي مسيرهايي پنهان، ناديده‌ گرفتن هر آن‌چه قدرت در مورد خود مي‌گويد و بيرون زدن از بستار تنگي که حکمراني را به حاکميت فرومي‌کاهد. آن‌چه "زيست‌سياست" نام گرفت و سپس در تفکر کساني چون آگامبن، نگري، دريدا و بسياري ديگر ابعاد مختلف و هيجان‌انگيز ديگري از آن تحليل شد، نخست در همين درس‌گفتارها خلق شد که حالا ترجمه‌ي آن را در اختيار داريد.